ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Ενώπιον: Μ. Χριστοδούλου, Ε.Δ.

Αρ. Αγωγής: 1498/2021

Μεταξύ:

1. XXXX ΣΑΒΒΙΔΗΣ, (Α.Δ.Τ. XXX515), εκ Λευκωσίας

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΩΣ Ο ΕΠΙΣΥΝΗΜΜΕΝΟΣ στο κλητήριο ένταλμα ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ «Α»

Εναγόντων

–και–

1. ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ της Δημοκρατίας, κατά το Σύνταγμα και Νόμο υπεύθυνος για τις πράξεις και/ή παραλείψεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Υπουργών, υπουργείων, αξιωματούχων, οργάνων, υπαλλήλων και υπηρετών της, και

2. XXXX ΙΩΑΝΝΟΥ, Υπουργός Υγείας

Εναγομένων

Και ως ετροποποιήθη στις 17/6/2021 δυνάμει της Δ.25 θ.1

Μεταξύ:

1. XXXX ΣΑΒΒΙΔΗΣ, (Α.Δ.Τ. XXX515), εκ Λευκωσίας

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΩΣ Ο ΕΠΙΣΥΝΗΜΜΕΝΟΣ στο κλητήριο ένταλμα ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ «Α»

Εναγόντων

–και–

1. ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ της Δημοκρατίας, κατά το Σύνταγμα και Νόμο υπεύθυνος για τις πράξεις και/ή παραλείψεις της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Υπουργών, υπουργείων, αξιωματούχων, οργάνων, υπαλλήλων και υπηρετών της, και

2. XXXX ΙΩΑΝΝΟΥ, Υπουργός Υγείας

Εναγομένων

Αίτηση ημερομηνίας 15.6.2021 για έκδοση ενδιαμέσων διαταγμάτων

Ημερομηνία: 09 Ιουλίου, 2021 

 

Εμφανίσεις:

Για Ενάγοντες/ Αιτητές: κ. Σαββίδης

Για Εναγόμενους/Καθ’ ων η Αίτηση: κα Μαυρομουστάκη, μαζί με κα Φλωρέντζου, κα Χαραλάμπους και κ. Αλεξάνδρου

ENΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Εισαγωγή

Αντικείμενο της παρούσας διαδικασίας είναι η αίτηση των αρχικών 186 Εναγόντων για έκδοση σειράς διαταγμάτων αναφορικά με την εξαίρεσή τους από την τήρηση των υποχρεώσεων που επιβάλλονται από το διάταγμα του Υπουργού Υγείας, ημερομηνίας 28.5.2021. Συγκεκριμένα, με την υπό κρίση αίτηση ζητούν την έκδοση των ακόλουθων διαταγμάτων:

1. «Διάταγμα το οποίο να αναστέλλει και/ή ακυρώνει, εν σχέσει με τους Ενάγοντες/αιτητές, την ισχύ του Διατάγματος του Υπουργού Υγείας ημερομηνίας 28 Μαΐου 2021 υπ’ αριθμό Κ.Δ.Π. 230/2021 (περί Λοιμοκαθάρσεως (Καθορισμός Μέτρων για Παρεμπόδιση της Εξάπλωσης του Κορωνοϊού COVID-19)Διάταγμα (Αρ. 20) του 2021, ως εκάστοτε τροποποιείται) και να απαγορεύει εις τους Εναγόμενους και/ή τους αρμόδιους λειτουργούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, αξιωματούχους, υπαλλήλους, υπηρέτες, αντιπροσώπους, ή οποιουσδήποτε εξ αυτών ή άλλως πως από του να επιβάλλουν και/ή εξαναγκάζουν τους ενάγοντες/αιτητές να προσκομίζουν- είτε αρνητικό αποτέλεσμα εργαστηριακής εξέτασης ή εξέτασης ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου για την ασθένεια του COVID-19 με τη δειγματοληψία να έχει πραγματοποιηθεί εντός 72 ωρών, είτε πιστοποιητικό εμβολιασμού για την ασθένεια του COVID-19τουλάχιστον με τη μία δόση και νοουμένου ότι έχει παρέλθει διάστημα τριών εβδομάδων μετά την ημερομηνία εμβολιασμού, είτε αποδεικτικό στοιχείο αποδέσμευσης στις περιπτώσεις των εναγόντων που νόσησαν από την ασθένεια του COVID-19 και νοουμένου ότι δεν έχει παρέλθει διάστημα έξι μηνών από την ημερομηνία δειγματοληψίας της αρχικής τους θετικής διάγνωσης- ως προϋπόθεση για να δύνανται οι ενάγοντες-αιτητές να μεταβαίνουν σε συγκεκριμένους χώρους, ήτοι εσωτερικούς χώρους εστίασης και/ή χώρους θρησκευτικής λατρείας και/ή κλειστά θέατρα, αμφιθέατρα, κινηματογράφους και αίθουσες παραστατικών τεχνών ή θεαμάτων και/ή εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα λιανικού εμπορίου και/ή κοινωνικές εκδηλώσεις όπως γάμοι, βαφτίσεις και κηδείες και/ή γυμναστήρια, σχολές χορού και σχολές άλλων αθλημάτων, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες του Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού και/ή οίκους ευγηρίας, κέντρα φιλοξενίας ηλικιωμένων, δομές φιλοξενίας χρόνιων πασχόντων και άλλες κλειστές δομές και/ή ξενοδοχεία και τουριστικά καταλύματα και/ή συνέδρια, εμπορικές εκθέσεις και/ή καζίνο, και ως εκ τούτου και περαιτέρω να απαγορεύει εις τους εναγόμενους και/ή τους αρμόδιους λειτουργούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, αξιωματούχους, υπαλλήλους, υπηρέτες, αντιπροσώπους, ή οποιουσδήποτε εξ αυτών ή άλλως πως να θέτουν τα ως άνω υπό του επίδικου διατάγματος οριζόμενα, ως προϋπόθεση για να δύνανται οι ενάγοντες/αιτητές να ασκήσουν και/ή απολαύσουν τα θεμελιώδη ανθρώπινό τους δικαιώματα και ελευθερίες ως αυτά καθορίζονται και εξειδικεύονται στο Μέρος 2 (Περί των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Ελευθεριών) του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσα στο πλαίσιο του σεβασμού και της συμμόρφωσης προς την αρχή της αναλογικότητας, της ισότητας και της ισονομίας, μέχρι της τελικής εκδίκασης της παρούσας αγωγής και/ή ενόσω εκκρεμεί η εκτέλεση της απόφασης της παρούσας αγωγής σε περίπτωση επιτυχίας της και/ή μέχρι νεοτέρας διαταγής του δικαστηρίου και/ή

2. Διάταγμα το οποίο να αναστέλλει και/ή ακυρώνει, εν σχέσει με τους Ενάγοντες/αιτητές, την ισχύ του Διατάγματος του Υπουργού Υγείας ημερομηνίας 28 Μαΐου 2021 υπ’ αριθμό Κ.Δ.Π. 230/2021 (περί Λοιμοκαθάρσεως (Καθορισμός Μέτρων για Παρεμπόδιση της Εξάπλωσης του Κορωνοϊού COVID-19)Διάταγμα (Αρ. 20) του 2021, ως εκάστοτε τροποποιείται) και να απαγορεύει εις τους Εναγόμενους και/ή τους αρμόδιους λειτουργούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, αξιωματούχους, υπαλλήλους, υπηρέτες, αντιπροσώπους, ή οποιουσδήποτε εξ αυτών ή άλλως πως από του να επιβάλλουν και να εξαναγκάζουν είτε εμμέσως είτε αμέσως τους Ενάγοντες-αιτητές να εμβολιαστούν με οιαδήποτε εμβόλια για τον ιό SARS–CoV-2 (Covid 19), τα οποία βρίσκονται σε πειραματικό και δοκιμαστικό στάδιο και δεν έχουν λάβει πλήρη και τελική άδεια χρήσης, και περαιτέρω να απαγορεύει εις τους Εναγόμενους και/ή τους αρμόδιους λειτουργούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, αξιωματούχους, υπαλλήλους, υπηρέτες, αντιπροσώπους, ή οποιουσδήποτε εξ αυτών ή άλλως πως, να θέτουν τον προηγούμενο εμβολιασμό των εναγόντων/ αιτητών για τον ιό SARS–CoV-2 (Covid 19) με οιαδήποτε εμβόλια για τον ιό SARS– CoV-2 (Covid19), τα οποία βρίσκονται σε πειραματικό και δοκιμαστικό στάδιο και δεν έχουν λάβει πλήρη και τελική άδεια χρήσης ως προϋπόθεση για να δύνανται οι τελευταίοι να ασκήσουν και/ή απολαύσουν τα θεμελιώδη ανθρώπινό τους δικαιώματα και ελευθερίες ως αυτά καθορίζονται και εξειδικεύονται στο Μέρος 2 (Περί των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Ελευθεριών) του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσα στο πλαίσιο του σεβασμού και της συμμόρφωσης προς την αρχή της αναλογικότητας, της ισότητας και της ισονομίας, μέχρι της τελικής εκδίκασης της παρούσας αγωγής και/ή ενόσω εκκρεμεί η εκτέλεση της απόφασης της παρούσας αγωγής σε περίπτωση επιτυχίας της και/ή μέχρι νεοτέρας διαταγής του δικαστηρίου και/ή

3. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου το οποίο να εξαιρεί και να απαλλάσσει τους Ενάγοντες – Αιτητές από οιαδήποτε υποχρέωση και εξαναγκασμό για προσκόμιση και επίδειξη οιουδήποτε εγγράφου ή εντύπου σε κανονική ή ηλεκτρονική μορφή, το οποίο να αφορά στο πεδίο των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων τους και του προσωπικού ιατρικού απορρήτου τους και προσέτι να μην αποτελεί η προσκόμιση και επίδειξη οιουδήποτε τέτοιου εγγράφου ή εντύπου προϋπόθεση για να δύνανται οι Ενάγοντες- αιτητές να ασκούν και/ή απολαύουν τα θεμελιώδη ανθρώπινό τους δικαιώματα και ελευθερίες ως αυτά καθορίζονται και εξειδικεύονται στο Μέρος 2 (Περί των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Ελευθεριών) του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσα στο πλαίσιο του σεβασμού και της συμμόρφωσης προς την αρχή της αναλογικότητας, της ισότητας και της ισονομίας, μέχρι της τελικής εκδίκασης της παρούσας αγωγής και/ή ενόσω εκκρεμεί η εκτέλεση της απόφασης της παρούσας αγωγής σε περίπτωση επιτυχίας της και/ή μέχρι νεοτέρας διαταγής του δικαστηρίου, και/ή

4. Απαγορευτικό διάταγμα παρεμποδίζον και/ή απαγορεύον εις τους Εναγόμενους από το να προχωρήσουν στην έκδοση μελλοντικών ή/και άλλων τέτοιων ή/και παραπλήσιων με το Διάταγμα Αρ. 20 του 2021 Κανονιστικών Διοικητικών Πράξεων («Διαταγμάτων») ή/και Κανονισμών τα οποία προκαλούν δυσμενή διάκριση και δυσμενή μεταχείριση κατά των Εναγόντων/αιτητών κατά παράβαση του Συντάγματος, των Νόμων, του Ευρωπαϊκού Δικαίου και των Ευρωπαϊκών και Διεθνών Συνθηκών, μέχρι της τελικής εκδίκασης της παρούσας αγωγής και/ή ενόσω εκκρεμεί η εκτέλεση της απόφασης της παρούσας αγωγής σε περίπτωση επιτυχίας της και/ή μέχρι νεοτέρας διαταγής του δικαστηρίου.»

Η παρούσα αίτηση ερείδεται επί του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας – Μέρος 2 Άρθρα 6 έως και 35, 179, 182 και 183, επί της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αρ. 14 σε συνδυασμό με τα αρ. 2 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ίδιας Σύμβασης, επί του Περί της Σύμβασης για την Προστασία των Δικαιωμάτων και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου αναφορικά με την Εφαρμογή της Βιολογίας και Ιατρικής (Κυρωτικός) και άλλες Συναφείς με την Εφαρμογή της Σύμβασης Νόμος του 2001 (Ν. 31 (ΙΙΙ)/2001) άρθρα 5 και 6, στο Κεφ. 6, Άρθρα 4, 5 και 9, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Δ.48, Θ. 1, 2, 3, 7, 8, 9, στον Περί Δικαστηρίων Νόμο του 1960 (Ν.14/60) ως τροποποιήθηκε), Άρθρα 31 και 32, στις αρχές και τη Νομολογία επί των απαγορευτικών και παρεμπίπτοντων διαταγμάτων, επί του Περί Λοιμοκαθάρσεως Νόμου Κεφ. 260 αρ. 6, επί του Νόμου 99/89 αρ. 3(1) (ως έχει τροποποιηθεί), Διατάξεις, επί του Περί της Συμβάσεως περί των Δικαιωμάτων του Παιδιού (Κυρωτικός) Νόμος του 1990 (Ν. 243/1990) αρ. 28 Μέρος I, επί του Κώδικα της Νυρεμβέργης, επί της Απόφασης του Συμβουλίου της Ευρώπης υπ’ αριθμόν 2361/2021, επί του κανονισμού (ΕΕ) 2016/679 του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και του συμβουλίου της 27ης Απριλίου 2016 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών (GDPR), και επί των συμφυών και γενικών εξουσιών και διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου (Inherent Jurisdiction).

Η αίτηση συνοδεύεται από ένορκες δηλώσεις του XXXX Τζημόπουλου και του XXXX Χριστοφή. Επίσης συνοδεύεται από γραπτή διαβεβαίωση του XXXX Σωτηριάδη και XXXX Αντάρτη. Στη γραπτή του διαβεβαίωση ο κ. Σωτηριάδης αναφέρεται στα προσόντα του και σε βιβλιογραφία σε σχέση με τη θνησιμότητα που προκαλεί ο ιός Covid 19. Ακολούθως αναφέρεται στην εγκυρότητα των διαγνωστικών εξετάσεων, που γίνονται με την εξέταση ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι τα μέτρα που επιβάλλονται μέσω του επίδικου διατάγματος, είναι ασύμβατα με την επιστημονική γνώση και δεν πρόκειται να έχουν θετικό αποτέλεσμα προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Από την πλευρά του ο XXXX Τζημόπουλος, δικηγόρος, στη δική του ένορκη δήλωση προβαίνει στην παράθεση σειράς νομικών επιχειρημάτων και καταλήγει ότι με βάση τη δική του νομική ανάλυση η αίτηση θα πρέπει να επιτύχει. Από την πλευρά του ο ενόρκως δηλών, XXXX Χριστοφή, δηλώνει ότι είναι ενεργός πολίτης και ένεκα της ιδιότητάς του αυτής, γνωρίζει τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης. Ο ενόρκως δηλών προβαίνει σε σειρά αναφορών σχετικά με την αποτελεσματικότητα των μέτρων που έχουν ληφθεί διεθνώς για την αναχαίτιση της πανδημίας και προβάλει διάφορα επιχειρήματα σε σχέση με τη συνταγματικότητα των μέτρων που έχουν ληφθεί. Τέλος, οXXXX Αντάρτης στη δική του διαβεβαίωση δηλώνει ότι είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένος πολίτης και προβαίνει στη διαβεβαίωσή του υπό την ιδιότητα του αυτήν, αλλά και ως εκπαιδευτικός. Αναφέρει στη δήλωση του ότι από τα προσβαλλόμενα διατάγματα παραβιάζεται το άρθρο 3 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και ο Κώδικας της Νυρεμβέργης σε σχέση με τα επιτρεπόμενα ιατρικά πειράματα. Υποστηρίζει επίσης, ότι παραβιάζεται το άρθρο 5 της Διεθνούς Σύμβασης για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου Αναφορικά με την Εφαρμογή της Βιολογίας και της Ιατρικής, γνωστή ως Σύμβαση του Οβιέδο. Κατά τον ίδιο, λόγω των μέτρων που λήφθηκαν εμποδίστηκε στην άσκηση του επαγγέλματός του και κατά τη διενέργεια εργαστηριακής εξέτασης, έχει υποστεί ταλαιπωρία και ενόχληση.

Οι Εναγόμενοι/Καθ’ ων η αίτηση στις 30.6.2021 καταχώρησαν ειδοποίηση περί προθέσεως ένστασης. Οι λόγοι ένστασης παρατίθενται αυτούσιοι κατωτέρω:

1. «Το Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία ή και εξουσία να εκδικάσει την παρούσα αίτηση.

2. Τα αιτούμενα προς έκδοση διατάγματα δεν δύναται να εκδοθούν, καθότι η έκδοσή τους παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.

3. Το Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να ελέγξει τα εκδοθέντα Διατάγματα ή και τα ληφθέντα μέτρα τα οποία είναι καθόλα νόμιμα και/ή ενδύονται από το τεκμήριο της νομιμότητας και/ή της Συνταγματικότητας.

4. Το Δικαστήριο στα πλαίσια της ενδιάμεσης διαδικασίας δεν προβαίνει σε έλεγχο νομιμότητας και/ή Συνταγματικότητας των Διαταγμάτων και/ή Κανονιστικών Διοικητικών Πράξεων και/ή δεν δύναται να αποφασίσει τελικώς επί του ενώπιον του νομικού και/ή πραγματικού ζητήματος και/ή να αποφασίσει επί της ουσίας της ενώπιον του διαφοράς. Οι καθ’ ων η αίτηση, περαιτέρω, ισχυρίζονται ότι πολύπλοκα Συνταγματικά θέματα και/ή θέματα ορθής εφαρμογής των προνοιών της ΕΣΔΑ δεν αναλύονται και/ή δεν εξετάζονται στα πλαίσια αιτήματος έκδοσης προσωρινών διαταγμάτων.

5. Το Δικαστήριο δεν δύναται να αποδώσει τις αιτούμενες θεραπείες με δεδομένη την ύπαρξη σχετικών Διαταγμάτων εκδοθέντων βάσει νόμου, η εγκυρότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε ούτε ακυρώθηκε, και δη την έκδοση του Ευρωπαϊκού Κανονισμού 2021/953.

6. Οι αιτητές δε νομιμοποιούνται να προσφεύγουν από κοινού και/ή να καταχωρούν λαϊκή αγωγή (actiopopularis).

7. Οι αιτητές και/ή μερικοί εξ αυτών δεν αποκαλύπτουν την ιδιότητα τους σε σχέση με τους ανήλικους και/ή δεν νομιμοποιούνται να ασκούν από μόνοι τους το από κοινού με τον έτερο γονέα καθήκον και/ή δικαίωμα εκπροσώπησης σε κάθε υπόθεση ή δικαιοπραξία που αφορά το πρόσωπο ή την περιουσία ανηλίκου.

8. Τα αιτούμενα διατάγματα είναι γενικά ή και αόριστα ή και ασαφή ή και δεν επιδέχονται δικαστικού ελέγχου καθότι οι αιτητές δεν διευκρινίζουν αν είναι φορείς ή και αν είναι φορείς ποιων ατομικών δικαιωμάτων για να δύναται το Δικαστήριο να αποφανθεί επί τυχόν παραβίασης τοιούτων διαταγμάτων.

9. Τα αιτούμενα προς έκδοση διατάγματα δεν δύναται να εκδοθούν καθότι είναι ασαφή και/ή αφορούν μελλοντικές και/ή μη προβλέψιμες ενέργειες των καθ’ ων η αίτηση και/ή ενέργειες οι οποίες ελέγχονται από το Δικαστήριο μόνο παρεμπιπτόντως.

10. Άνευ βλάβης των ανωτέρω, τα αιτούμενα προς έκδοση διατάγματα δεν δύναται να εκδοθούν εναντίον του εναγομένου αρ.2 καθότι λανθασμένα ενάγεται υπό την προσωπική του ιδιότητα και/ή ο τίτλος της αγωγής είναι λανθασμένος και/ή αντίθετος με τα όσα διαλαμβάνονται στο άρθρο 57 του περί Δικαστηρίων Νόμου. Εν πάση περιπτώσει, ο διορισμός του έχει τερματιστεί.

11. Τα αιτούμενα προς έκδοση διατάγματα δεν δύναται να εκδοθούν καθότι η αίτηση δεν κοινοποιήθηκε σε αναγκαίους διάδικους και/ή σε επηρεαζόμενα πρόσωπα και/ή σε άλλους φορείς.

12. Δεν συντρέχουν στην παρούσα περίπτωση οι προϋποθέσεις του άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου Ν. 14/60 και από την πάγια νομολογία για την έκδοση προσωρινών απαγορευτικών διαταγμάτων.

13. Δεν προκύπτει το κατεπείγον ζήτημα έτσι ώστε να παρίσταται ανάγκη έκδοσης των αιτουμένων διαταγμάτων.

14. Τόσο η αίτηση όσο και οι ένορκες δηλώσεις που τη συνοδεύουν δεν στηρίζουν ή και αποδεικνύουν τα εκ του νόμου και νομολογίας απαραίτητα στοιχεία προκειμένου να είναι δυνατή η επέμβαση του Δικαστηρίου και η έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων.

15. Τα αιτούμενα προς έκδοση διατάγματα δεν δύναται να εκδοθούν καθότι, εν καιρώ πανδημίας, η διατήρηση της αρχής του status quo ante ανατρέπει το υφιστάμενο νομικό καθεστώς

16. Η νομική βάση της αίτησης είναι λανθασμένη και ή ελλιπής.

17. Η αίτηση είναι νομικά και πραγματικά αβάσιμη και/ή οι ένορκες δηλώσεις, οι οποίες συνοδεύουν την αίτηση δεν στηρίζουν το αιτητικό της και/ή δεν περιέχουν αποδεκτή και/ή επαρκή μαρτυρία. Επιπρόσθετα, οι γραπτές διαβεβαιώσεις που συνοδεύουν την αίτηση είναι παράτυπες και/ή αντικανονικές και ως εκ τούτου, δεν πρέπει να ληφθούν υπόψη από το Δικαστήριο.

18. Το ισοζύγιο της ευχέρειας κλίνει υπέρ της απόρριψης της αίτησης.

19. Άνευ βλάβης των ανωτέρω, τυχόν έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων θα παραβιάζει το Σύνταγμα και/ή το Νόμο και/ή θα παραβλέπει και/ή παραβλάπτει και/ή επηρεάζει δυσμενώς και/ή δεν θα προστατεύει επαρκώς και/ή δεν θα διασφαλίζει τα συμφέροντα του συνόλου των πολιτών της Δημοκρατίας και/ή θα παραβιάζει τα δικαιώματα του συνόλου των πολιτών της Δημοκρατίας και/ή το δημόσιο συμφέρον και/ή τη δημόσια υγεία και/ή θα παραβιάζει τη θετική υποχρέωση του κράτους να διασφαλίζει το δικαίωμα στη ζωή.

20. Άνευ βλάβης των ανωτέρω, τα αιτούμενα προς έκδοση διατάγματα δεν δύναται να εκδοθούν καθότι τα προσβαλλόμενα μέτρα των καθ’ ων η αίτηση λήφθηκαν στη βάση της αρχής της αναλογικότητας και/ή λαμβάνοντας υπόψιν το δημόσιο συμφέρον και/ή τη δημόσια υγεία των πολιτών της Δημοκρατίας.

21. Η λήψη νέων Διαταγμάτων και/ή η έκδοση του Κανονισμού (ΕΕ) 2021/953 καθιστούν άνευ αντικειμένου την παρούσα διαδικασία και η τυχόν έκδοση των αιτουμένων διαταγμάτων καθίσταται αλυσιτελής.

22. Οι καθ’ ων η αίτηση απορρίπτουν τη θέση ότι παραβιάζονται τα ατομικά δικαιώματα των αιτητών δια των ληφθέντων μέτρων και ισχυρίζονται ότι τα ληφθέντα μέτρα δεν πλήττουν τον πυρήνα οποιουδήποτε ατομικού δικαιώματος των αιτητών και λήφθηκαν στη βάση της αρχής της αναλογικότητας λαμβάνοντας υπόψη το δημόσιο συμφέρον και τη δημόσια υγεία του συνόλου των πολιτών της Δημοκρατίας.»

23. Η καθυστέρηση στην προώθηση της παρούσας διαδικασίας και της έκδοσης των ισχυριζόμενων αιτημάτων τους είναι υπέρμετρη και/ή αδικαιολόγητη και ισοδυναμεί με κακοπιστία και/ή καταχρηστικότητα.

Η ένσταση των Καθ’ ων η αίτηση συνοδεύεται από ένορκη δήλωση του XXXX Αντωνίου, ο οποίος είναι Ανώτερος Διοικητικός Λειτουργός στο Υπουργείο Υγείας. Ο ενόρκως δηλών απορρίπτει τους ισχυρισμούς της πλευράς των Αιτητών. Επισημαίνει ότι οι ισχυρισμοί που προβάλλονται από την πλευρά των Αιτητών είναι αόριστοι και γενικόλογοι. Τονίζει ότι δεν υφίσταται ζήτημα υποχρεωτικού εμβολιασμού και ότι τα μέτρα που λήφθηκαν, λήφθηκαν προς συμμόρφωση του κράτους προς την υποχρέωση του για προστασία της δημόσιας υγείας του συνόλου των πολιτών. Αναφέρεται στην αποτελεσματικότητα των εν λόγω μέτρων και παραπέμπει στην εθνική αναφορά, την οποίαν καταθέτει ως Τεκμήριο 2. Περαιτέρω, ο μάρτυρας αναφέρεται και στη διαδικασία έκδοσης των προσβαλλόμενων διαταγμάτων. Υποστηρίζει ότι ο τρόπος διαχείρισης της πανδημίας έγινε σύμφωνα με τη διεθνώς κρατούσα επιστημονική άποψη και τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Παρέπεμψε σχετικά στο Τεκμήριο 7 επί της δήλωσής του. Περαιτέρω ο μάρτυρας απαντά και επί της ουσίας των προβαλλόμενων από τους αιτητές ισχυρισμών.

Διαδικασία – Γεγονότα

Στην υπό κρίση υπόθεση ουδείς εκ των διαδίκων ζήτησε να αντεξετάσει και ως εκ τούτου κατά την ακρόαση και οι δύο πλευρές προώθησαν τις θέσεις τους μέσω ιδιαίτερα εμπεριστατωμένων αγορεύσεων, το περιεχόμενο των οποίων το Δικαστήριο έχει κατά νου.

Συνεπώς, για όσα γεγονότα δεν εμφαίνονται από τον φάκελο της διαδικασίας, το Δικαστήριο θα βασισθεί στις κατατεθειμένες ένορκες δηλώσεις ή γραπτές διαβεβαιώσεις, λαμβανομένου υπόψη του βάρους απόδειξης εκάστης πλευράς και της παράλειψης αντεξέτασης των ενόρκως δηλούντων. Σχετικές είναι οι υποθέσεις Louis Vuitton ν. Δέρμοσακ (1992) 1(Β) Α.Α.Δ 1453, Iacovou brothers (constructions) Ltd v Fashionwise ltd (2000) 1Β ΑΑΔ 1377, Thinking Steel International BV ν. Caramondani Bros Public Co Ltd, (2012) 1 Α.Α.Δ. 1460 και Α. Messios & Sons Ltd κ.ά v. Ανδρέας Λεωνίδα (2010) 1 ΑΑΔ 195.

Στην υπό κρίση υπόθεση, μέσα από τα αιτούμενα διατάγματα, προκύπτει ότι δεν ζητείται η κήρυξη του προσβαλλόμενου διατάγματος ως άκυρου, ώστε να ήμασταν αναμφίβολα στο πεδίο του Διοικητικού δικαίου. Αυτό που ουσιαστικά επιζητείται με την υπό κρίση αίτηση, είναι η αναστολή της εφαρμογής του επίδικου διατάγματος σε σχέση με τους αρχικούς Ενάγοντες, επειδή, κατά τη θέση τους, παραβιάζονται συγκεκριμένα δικαιώματα από την εφαρμογή αυτού.

Περαιτέρω, σε σχέση με τις αιτούμενες θεραπείες, ευθύς εξ αρχής, σημειώνω ότι από το λεκτικό του επίδικου διατάγματος δεν προκύπτει ότι αυτό επιβάλλει υποχρέωση εμβολιασμού. Ούτε έχει τεθεί τέτοια μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου. Αντίθετα στο μαρτυρικό υλικό που έθεσαν ενώπιον μου οι Αιτητές γίνεται αναφορά μόνο σε υποβολή, ενός εκ των Αιτητών, σε εργαστηριακές εξετάσεις, προς ανίχνευση του ιού COVID 19. Συνεπώς, η ενασχόληση με το αιτητικό 2 της αίτησης καθίστασαι θεωρητική. Αποτελεί δε καλά θεμελιωμένη αρχή ότι τα Δικαστήρια δεν ενεργούν επί ματαίω, ούτε επιλύουν ακαδημαϊκά ζητήματα. Ενδεικτικά παραπέμπω στην απόφαση Αναφορικά με την αίτηση του Makushin Victor (2013) 1 ΑΑΔ 2144.

Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, προχωρώ να εξετάσω τη νομική πτυχή της υπόθεσης σε σχέση με τα υπόλοιπα αιτητικά.

Νομική πτυχή

Όπως είναι καλά νομολογημένο, η εξουσία του Δικαστηρίου να εκδίδει ενδιάμεσα διατάγματα πηγάζει από το δίκαιο της Επιείκειας και η δικαιοδοσία για έκδοσή τους υπό το Κυπριακό Δίκαιο παρέχεται από το άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου 14/1960, σύμφωνα με το οποίο ο αιτητής πρέπει να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι:

«α) υπάρχει σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση

β) ύπαρξη πιθανότητας να δικαιούται ο ενάγων σε θεραπεία

γ) είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο, εκτός αν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα.»

Οι πιο πάνω προϋποθέσεις έχουν καταστεί αντικείμενο ενδελεχούς νομολογιακής ανάλυσης από το Ανώτατο Δικαστήριο. Στη θεμελιακή απόφαση στην υπόθεση Οδυσσέως v. Pieris Estates 1982 1 Α.Α.Δ (557) το Ανώτατο Δικαστήριο αναλύοντας τις προϋποθέσεις που τίθενται από το άρθρο 32 του 14/1960 έκρινε τα ακόλουθα σχετικά:

1. «Η προϋπόθεση για σοβαρό ζήτημα προς ακρόαση δεν υπάρχει λόγος να ερμηνευθεί ότι εξυπακούει οτιδήποτε περισσότερο από την αποκάλυψη συζητήσιμης υπόθεσης με βάση τη δύναμη των δικογράφων.

2. Η έννοια της πιθανότητας επιτυχίας περικλείει κάτι περισσότερο από απλή δυνατότητα αλλά και κάτι πολύ λιγότερο από το ισοζύγιο των πιθανοτήτων.

3. Η τρίτη προϋπόθεση σχετίζεται με την επάρκεια της θεραπείας των αποζημιώσεων υπό το φως των γεγονότων της κάθε υπόθεσης.»

Η συνδρομή των τριών πιο πάνω προϋποθέσεων δεν είναι αρκετή για την έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος, αλλά το Δικαστήριο πρέπει πρόσθετα να σταθμίσει κατά πόσο είναι δίκαιο και εύλογο να εκδοθεί ένα τέτοιο διάταγμα. Σχετική είναι η απόφαση Ιπποδρομιακή Αρχή v. Χατζηβασίλη (1989) 1 Α.Α.Δ 152 και Αβερκίου ν. ΘΕΟ Κτηματική Λτδ κ.ά. (2013) 1 Α.Α.Δ. 222.

Στην απόφαση Άκης, άλλως Γρηγόρης Ν. Γρηγορίου και άλλοι ν. Χριστίνας Σταύρου Χριστοφόρου και άλλων, (1995), 1 Α.Α.Δ. 248, έχει τονισθεί ότι το Δικαστήριο, κατά την εκδίκαση αίτησης για προσωρινό διάταγμα, πρέπει να αποφεύγει να καταλήγει σε συμπεράσματα αναφορικά με την πλήρη εξέταση του πραγματικού και νομικού καθεστώτος της υπόθεσης. Αυτό εναπόκειται στην κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου κατά τη δίκη της ουσίας της υπόθεσης.

Στην απόφαση Κωνσταντίνου Λόρδου κ.ά. ν. Πέτρου Σιακόλα κ.ά Πολιτική Έφεση Ε 143/2015 ημερομηνίας 27.3.2017, επαναεπιβεβαιώθηκε η θέση ότι κατά το στάδιο εκδίκασης αίτησης για έκδοση ή οριστικοποίηση ενδιάμεσου διατάγματος το δικαστήριο δεν υπεισέρχεται σε αξιολόγηση και ευρήματα επί της ουσίας πέραν του ό,τι είναι αναγκαίο για τους περιορισμένους σκοπούς της διαδικασίας που συνίστανται στη διαπίστωση του κατά πόσο συντρέχουν οι προϋποθέσεις που θέτει το άρθρο 32 του Νόμου 14/60 και οι σχετικές αρχές της νομολογίας.

Η συνδρομή των προϋποθέσεων του άρθρου 32 στην παρούσα.

1^η προϋπόθεση – σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση

Η προϋπόθεση για κατάδειξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση δεν εξυπακούει οτιδήποτε περισσότερο από την αποκάλυψη συζητήσιμης υπόθεσης με βάση τη δύναμη των δικογράφων. Στην απόφαση ΑθανάσιοςΚυριάκου κ.ά ν. Πραξούλλα Αντωνιάδου Κυριάκου Πολ. Έφεση Ε301/16, ημερομηνίας 26.9.2017, με αναφορά στο σύγγραμμα των Αρτέμη & Ερωτοκρίτου Διατάγματα 1^η έκδοση υποδείχθηκε ότι :

«με την πρώτη προϋπόθεση εισάγεται η υποχρέωση στο Δικαστήριο να βεβαιωθεί ότι υφίσταται αγώγιμο δικαίωμα αναγνωρισμένο από τον Νόμο ή το Δίκαιο της Επιείκειας, προτού προχωρήσει στην έκδοση απαγορευτικού διατάγματος.»

Ο όρος δικόγραφα δεν χρησιμοποιείται υπό την τεχνική του έννοια, αλλά χρησιμοποιείται με την ευρεία του έννοια. Σχετική είναι η απόφαση Resola (Cyprus) Ltd v. Χρίστου (1998) 1(Β) Α.Α.Δ. 598.

Στην υπό κρίση υπόθεση δεν έχει καταχωρηθεί έκθεση απαίτησης και έτσι το βάθρο για τη χορήγηση της ενδιάμεσης θεραπείας θα αναζητηθεί στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση σε συνάρτηση με το αιτητικό του κλητηρίου που έχει καταχωρηθεί και τις εκεί επικαλούμενες αιτίες αγωγής.

Στην υπόθεση Κυπριακή Δημοκρατία (μέσω του Γενικού Εισαγγελέα) ν. Αργύρη Γεωργίου (2003) 1 ΑΑΔ 704, έχει γίνει δεκτό ότι η κατ’ ισχυρισμόν παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων προβάλλει σαν εύλογη βάση αγωγής.

Προκύπτει από το καταχωρηθέν κλητήριο και τις υποστηρικτές ένορκες δηλώσεις και διαβεβαιώσεις που συνοδεύουν την αίτηση, ότι η αξίωση των Εναγόντων ερείδεται επί ισχυρισμών παραβίασης των συνταγματικών δικαιωμάτων των Αιτητών. Επιπλέον, οι Αιτητές καταγράφουν στην Αίτηση και στο κλητήριο της αγωγής τα συνταγματικά δικαιώματα που κατ’ ισχυρισμόν παραβιάζονται. Επίσης, επικαλούνται παραβίαση συγκεκριμένου Ευρωπαϊκού Κανονισμού και διεθνών συμβάσεων, οι οποίες έχουν κυρωθεί με νόμο στην Κύπρο.

Οι Αιτητές, δεν περιορίστηκαν μόνο σε αξίωση κατά του Γενικού Εισαγγελέα αλλά ενήγαγαν και τον Εναγόμενο 2, ο οποίος κατά τον χρόνο έκδοσης των προσβαλλόμενων διαταγμάτων κατείχε το αξίωμα του Υπουργού Υγείας. Όμως, σύμφωνα με το άρθρο 172 του Συντάγματος η μόνη υπεύθυνη για οποιαδήποτε ζημιογόνο πράξη ή παράλειψη των αρχών είναι η Δημοκρατία. Στην υπό κρίση υπόθεση προσβάλλεται συγκεκριμένη πράξη που εκδόθηκε από την Δημοκρατία. Συνεπώς, κατά το Σύνταγμα το μόνο πρόσωπο που μπορεί να κριθεί υπεύθυνο για τις πιο πάνω πράξεις, είναι η Δημοκρατία, η οποία ενάγεται μέσω του Γενικού Εισαγγελέα, σύμφωνα με το άρθρο 57 του Περί Δικαστηρίων Νόμου. Επομένως, δεν υφίσταται βάση αγωγής εναντίον του Εναγόμενου 2 και ως εκ τούτου η αίτηση αναφορικά με τον Εναγόμενο 2 κρίνεται απορριπτέα από αυτό το στάδιο, καθότι δεν έχει καταδειχθεί αναγνωρισμένο από τον νόμο αγώγιμο δικαίωμα κατά του Εναγόμενου 2.

Αντίθετα σε σχέση με τον Εναγόμενο 1 κρίνω ότι έχει καταδειχθεί η ύπαρξη αγώγιμου δικαιώματος εναντίον του και ως εκ τούτου κρίνω ότι πληρούται η πρώτη προϋπόθεση του άρθρου 32 σε σχέση με τον Εναγόμενο 1.

2^η προϋπόθεση – ορατή πιθανότητα επιτυχίας

Η δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32 συσχετίζεται με την αποδεικτική δύναμη της υπόθεσης του εκάστοτε αιτητή.

Η αξιολόγηση της πιθανότητας επιτυχίας γίνεται με αναφορά στις ένορκες δηλώσεις, όπου αναμένεται η εκεί μαρτυρία να αναφέρεται με ακρίβεια σε γεγονότα από τα οποία να καταδεικνύεται η ύπαρξη πιθανότητας. Γενικές αναφορές εν είδει κατάληξης δεν επαρκούν για την κατάδειξη ορατής πιθανότητας επιτυχίας. Σχετικές είναι οι αποφάσεις Ανδρέας Σάββα Κυτάλα (ανωτέρω) και Lawford Ltd κ.ά ν. Χατζηγαβριήλ κ.ά,(2004) 1 Α.Α.Δ.818.

Ασφαλώς, όπως έχει κριθεί επανειλημμένα σε ενδιάμεση διαδικασία για προσωρινό διάταγμα, εκείνο που χρειάζεται δεν είναι η απόδειξη του ουσιαστικού δικαιώματος, αλλά σοβαρές ενδείξεις περί της πιθανότητας ύπαρξής του. Σχετική είναι η απόφαση T. A. Micrologic Computer Consultants Ltd ν. Microsoft Corporation(2002) 1 ΑΑΔ 1802 και το σύγγραμμα των Ερωτοκρίτου & Αρτέμη Διατάγματα, (ανωτέρω) σελ. 127-128.

Για την κρίση επί των πιο πάνω, το Δικαστήριο προβαίνει σε κάποια πρωταρχική αξιολόγηση της μαρτυρίας, ώστε να μπορέσει να συνεκτιμήσει την αποδεικτική δύναμη της κάθε πλευράς. Σχετική είναι η απόφασηΣεβαστού Μαίρη Νίκου ν. Εμμανουήλ Νίκου Σεβαστού (2002) 1 Α.Α.Δ 1980.

Όπως έχει εξηγηθεί στην πρόσφατη απόφαση Κωνσταντίνου Λόρδου (ανωτέρω), δεν αρκεί η υιοθέτηση της εκδοχής της μιας πλευράς μόνο, αλλά απαιτείται κάποια αξιολόγηση για τους περιορισμένους σκοπούς της παρούσας. Σχετική επίσης είναι η απόφαση Αθανάσιος Κυριάκου (ανωτέρω).

Περαιτέρω, σύμφωνα με την απόφαση Tsiaos v. Kyprianou (1982) 1 CLR 839, η μη κατάδειξη αγώγιμου δικαιώματος σύμφωνα με τον Νόμο καθιστά την πιθανότητα επιτυχίας απομακρυσμένη και την αίτηση για έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος απορριπτέα.

Επισκόπηση της σχετικής νομολογίας κατατείνει στο συμπέρασμα ότι για την κατάδειξη ορατής πιθανότητας επιτυχίας θα πρέπει να προκύπτουν από τη μαρτυρία που προσκομίζεται από τον εκάστοτε αιτητή συγκεκριμένα γεγονότα, τα οποία να παρέχουν ενδείξεις περί της ύπαρξης του ουσιαστικού δικαιώματος. Η έρευνα, όμως, του Δικαστηρίου αναφορικά με τη διακρίβωση της συνδρομής της δεύτερης προϋπόθεσης, θα πρέπει να σταματά στο σημείο όπου επιτρέπεται η διαπίστωση της ύπαρξης ή ανυπαρξίας της ορατής πιθανότητας επιτυχίας, για τους περιορισμένους πάντα σκοπούς της παρούσας διαδικασίας.

Στην υπό κρίση υπόθεση προβάλλεται η θέση ότι το επίδικο διάταγμα παραβιάζει τον Κανονισμό 2016/679 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών (GDPR). Όμως, μέσα από το μαρτυρικό υλικό που τέθηκε ενώπιόν μου, ουδεμία αναφορά υφίσταται ότι με την εφαρμογή του επίδικου διατάγματος προκύπτει επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων των Αιτητών. Σημειώνω ότι η υποχρέωση επίδειξης αρνητικού αποτελέσματος εξέτασης δεν ισοδυναμεί με επεξεργασία. Επομένως, δεν μπορεί να προκύψει ορατή πιθανότητα επιτυχίας σε σχέση με την πιο πάνω βάση αγωγής. Ως εκ τούτου, το Αιτητικό υπ’ αριθμόν 3 δεν μπορεί να επιτύχει.

Η ουσία της υπό κρίση αίτησης έγκειται στον ισχυρισμό των Αιτητών ότι η εφαρμογή του επίδικου διατάγματος παραβιάζει σειρά συνταγματικών δικαιωμάτων των Αιτητών. Όπως προσδιόρισε ο ευπαίδευτος συνήγορος των Αιτητών, οι τελευταίοι επικαλούνται παραβίαση των άρθρων 7, 8, 12, 13, 15, 18, 19, 21, 25,26 και 28 του Συντάγματος.

Στο σημείο αυτό κρίνω σκόπιμο να παρεμβάλλω ότι, οι αναφορές περί εσφαλμένης ή παράτυπης διαδικασίας έκδοσης του προσβαλλόμενου διατάγματος, θα πρέπει να ιδωθούν σε συνάρτηση με τους ισχυρισμούς περί παραβίασης των συνταγματικών δικαιωμάτων των Αιτητών. Άλλωστε, δεν θα ήταν νοητή η κατάληξη σε ορατές πιθανότητες επιτυχίας στη βάση μόνο ισχυρισμών ως προς τη νομότυπη έκδοση του προσβαλλόμενου διατάγματος, χωρίς να υφίστανται αναφορές ως προς την παραβίαση συγκεκριμένων δικαιωμάτων των Αιτητών. Αντίθετη προσέγγιση θα προσέδιδε στην υπό συζήτηση αγωγή τον χαρακτήρα της «actio popularis», γεγονός ανεπίτρεπτο στο δικό μας δικαιϊκό σύστημα. Ενδεικτικά παραπέμπω στην απόφαση Pitsillos v. Cyprus Broadcasting Corporation (1982) 3 C.L.R. 208.

Επομένως, χωρίς το Δικαστήριο να υπεισέρχεται σε αξιολόγηση επί της ουσίας, απαιτείται μια κάποια πρωταρχική εξέταση του πεδίου εφαρμογής των επικαλούμενων δικαιωμάτων, ώστε να διαπιστωθεί εάν είναι δυνατό να υπαχθούν οι προβαλλόμενοι ισχυρισμοί στο πεδίο εφαρμογής όλων ή μερικών εξ αυτών.

Υπενθυμίζεται ότι κεντρικός άξονας της επιχειρηματολογίας της πλευράς των Αιτητών είναι ότι οι τελευταίοι εξαναγκάζονται να προβούν σε ιατρικές πράξεις, ήτοι να υποβληθούν σε εργαστηριακή εξέταση ή εξέταση ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου σε σχέση με την νόσο Covid 19. Η πιο πάνω υποχρέωση, κατά τους Αιτητές, παραβιάζει τα επικαλούμενα συνταγματικά τους δικαιώματα.

Εν προκειμένω, δεν διαφεύγει της προσοχής του Δικαστηρίου η σχετική νομολογία των δικαιοδοτικών οργάνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, ήτοι της Επιτροπής και του ΕΔΑΔ. Διαφωτιστική σχετικά είναι η απόφαση της Επιτροπής στην υπόθεση Carlo Boffa and 13 others v. San Marino application 26536/95, η οποία αφορούσε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά της νόσου της Ηπατίτιδας Β. Στην εν λόγω απόφαση η Επιτροπή, κρίνοντας επί του παραδεκτού της εν λόγω προσφυγής, αποφάσισε ότι ακόμα και αυτή τούτη η υποχρέωση εμβολιασμού δεν συνιστά επέμβαση στο δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας, ή στην ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης ή στην ελευθέρια της γνώμης. Η πιο πάνω απόφαση αφορούσε το στάδιο του παραδεκτού και ως εκ τούτου η Επιτροπή δεν αξιολόγησε οποιουσδήποτε ισχυρισμούς, αλλά καθόρισε ως αρχή δικαίου ότι η εμβέλεια των εν λόγω δικαιωμάτων δεν καλύπτει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και κατ’ επέκταση τη διενέργεια παρόμοιας ή παρεμφερούς ιατρικής πράξης ή εξέτασης.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το μείζον, ήτοι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, κρίθηκε ότι δεν συνιστά καν επέμβαση στα πιο πάνω δικαιώματα, έπεται ότι και το ελάσσον, ήτοι η επιβολή υποχρέωσης διενέργειας διαγνωστικών εξετάσεων, δεν μπορεί να συνιστά επέμβαση στα πιο πάνω δικαιώματα. Επομένως, οι ισχυρισμοί που προβάλλουν οι Αιτητές δεν μπορούν να θεμελιώσουν ορατή πιθανότητα επιτυχίας σε σχέση με τα πιο πάνω δικαιώματα, καθότι η όποια υποχρέωση διενέργειας ιατρικής πράξης ή εξέτασης δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής των εν λόγω δικαιωμάτων.

Το ίδιο ισχύει και για τον ισχυρισμό περί παραβίασης του Τεκμηρίου της αθωότητας ως αυτό κατοχυρώνεται στο άρθρο 12.4 του Συντάγματος. Είναι προφανές ότι το εν λόγω δικαίωμα αφορά πρόσωπα που αντιμετωπίζουν ποινική κατηγορία. Οι Αιτητές στην παρούσα δεν είναι ούτε κατηγορούμενοι ούτε ύποπτοι για την τέλεση οποιουδήποτε αδικήματος.

Σε σχέση λοιπόν με τα δικαιώματα που κατοχυρώνονται στα άρθρα 7, 12.4, 18 και 19 του Συντάγματος, δεν μπορούν να καταδειχθούν ορατές πιθανότητες επιτυχίας.

Σε σχέση με τα υπόλοιπα δικαιώματα, εφόσον δεν έχει τεθεί υπόψιν του Δικαστηρίου νομολογία που να κατατάσσει την αποδιδόμενη υποχρέωση εκτός του πεδίου εφαρμογής των υπόλοιπων επικαλούμενων δικαιωμάτων, κρίνω ότι μπορεί να εξεταστεί το ενώπιόν μου υλικό, ώστε να διαπιστωθεί το κατά πόσο έχει καταδειχθεί ορατή πιθανότητα επιτυχίας.

Υπενθυμίζεται ότι στο παρόν στάδιο αναμένετο από τους Αιτητές να προέβαλλαν ισχυρισμούς που να συνδέονται με συγκεκριμένες παραβιάσεις των δικαιωμάτων που κατ’ ισχυρισμόν παραβιάζονται.

Επί του προκειμένου, ήταν η εισήγηση του ευπαίδευτου συνηγόρου του Αιτητή, ότι μέσα από το υλικό που έθεσαν οι Αιτητές προκύπτει πως παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματα τους και ότι δεν πρέπει να καλούνται οι Αιτητές να αποδείξουν ότι είναι φορείς δικαιωμάτων.

Κατ’ αρχάς, σημειώνω ότι δεν αμφισβητείται ότι οι Αιτητές είναι φορείς δικαιωμάτων. Όμως, το γεγονός ότι οι Αιτητές είναι φορείς δικαιωμάτων, δεν επαρκεί από μόνο του, ώστε να καταδειχθούν οι απαιτούμενες ενδείξεις περί της ύπαρξης ορατής πιθανότητας επιτυχίας. Οι Αιτητές είχαν την υποχρέωση, συμφώνα με τη νομολογία, να παρουσιάσουν γεγονότα και όχι αόριστους ισχυρισμούς. Υπό το πιο πάνω πρίσμα, λοιπόν, θα εξεταστούν οι αναφορές των Αιτητών.

Έχω διεξέλθει το σύνολο των μαρτυρικού υλικού που έθεσαν οι Αιτητές ενώπιον του Δικαστηρίου και διαπιστώνω ότι, ως επί το πλείστον, καταγράφονται γενικές αναφορές εν είδη κατάληξης. Ενδεικτική είναι η ένορκη δήλωση του XXX Χριστοφή. Σε αυτήν ο ομνύων συνδέει τον ισχυρισμό περί αντισυνταγματικότητας με το ότι οπαδοί συγκεκριμένων ποδοσφαιρικών ομάδων πανηγύρισαν χωρίς, κατά τη θέση του, να λαμβάνουν μετρά και δεν είχε επέλθει αύξηση των κρουσμάτων. Η πιο πάνω αναφορά δεν μπορεί να αποτελέσει ισχυρισμό περί αντισυνταγματικότητας αλλά επιχειρηματολογία, η οποία δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη. Επίσης, προβάλλεται η θέση και επιχειρηματολογεί ο XXXX Αντάρτης, ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για ασφαλές πείραμα επί των Αιτητών. Όμως από πουθενά δεν προκύπτει, ούτε από το λεκτικό του επίδικου διατάγματος, ότι οι Αιτητές καλούνται να συμμετάσχουν σε ιατρικό πείραμα.

Παρά ταύτα, το Δικαστήριο οφείλει να εξετάσει, για τους περιορισμένους σκοπούς της παρούσας, τους ενώπιόν του ισχυρισμούς σε σχέση με τα επίδικα δικαιώματα.

Σχετικά διαπιστώνω ότι ουδεμία αναφορά υφίσταται σε σχέση με το δικαίωμα του άρθρου 8 του Συντάγματος. Συγκεκριμένα, ουδεμία αναφορά υφίσταται που να συνδέεται με το ότι οι Αιτητές υποβάλλονται ή υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση. Επίσης, ουδεμία αναφορά υφίσταται ως προς τυχόν παραβίαση του δικαιώματος των Αιτητών να συμβάλλονται ελευθέρως. Συνεπώς, δεν καταδεικνύεται ορατή πιθανότητα επιτυχίας για τα δικαιώματα που κατοχυρώνουν τα άρθρα 8 και 26 του Συντάγματος.

Επιπρόσθετα, σε σχέση με τον ισχυρισμό περί παραβίασης της αρχής της ισότητας δεν έχει τεθεί οτιδήποτε ενώπιόν μου, που να δεικνύει ότι οι Αιτητές υφίστανται άνιση μεταχείριση, ως αποτέλεσμα της ύπαρξης ή της εφαρμογής του επίδικου διατάγματος. Επομένως, μέσα από το υλικό που τέθηκε ενώπιόν μου, δεν υφίστανται στοιχεία που να καταδεικνύουν ορατή πιθανότητα επιτυχίας σε σχέση με παραβίαση του άρθρου 28 του Συντάγματος.

Όμως μέσα από την διαβεβαίωση του Σόλωνος Αντάρτη προκύπτουν αναφορές σε σχέση με την ενόχληση του εν λόγω προσώπου από τη διενέργεια εργαστηριακών εξετάσεων (PCR), καθώς επίσης και για το γεγονός ότι δυσκολεύτηκε στο να ασκήσει το επάγγελμά του, επειδή κλήθηκε να προσκομίσει αρνητικό αποτέλεσμα σε εξέταση ανίχνευσης του ιού COVID 19. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι οι Αιτητές καλούνται να παρουσιάσουν απόδειξη ότι υποβλήθηκαν σε εργαστηριακή εξέταση ή εξέταση ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου με αρνητικό αποτέλεσμα, ως προϋπόθεση για την μετάβαση στην εργασία τους ή ώστε να διακινηθούν σε διάφορους χώρους ή να ασκήσουν βασικές καθημερινές δραστηριότητες, παρέχει ενδείξεις περί της επέμβασης σε κάποια εκ των δικαιωμάτων των Αιτητών. Τα πιο πάνω παρέχουν ενδείξεις περί της επέμβασης στα δικαιώματα της ελευθερίας διακίνησης, της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι, και στην ελευθερία άσκησης επαγγέλματος ή επιτηδεύματος.

Στον αντίποδα, η πλευρά των Καθ’ ων η αίτηση ισχυρίζεται ότι τα μέτρα που επιβάλλονται εξυπηρετούν υπέρτερο σκοπό δημόσιου συμφέροντος, ήτοι την προστασία της δημοσίας υγείας, και ως εκ τούτου τα επιβαλλόμενα μέτρα είναι αναγκαία και αναλογικά.

Ασφαλώς, για να αχθεί κάποιο Δικαστήριο σε τέτοιο εύρημα απαιτείται αξιολόγηση και στάθμιση της ουσίας των εκατέρωθεν ισχυρισμών. Επομένως, το Δικαστήριο δεν μπορεί να προβεί από αυτό το στάδιο σε αξιολόγηση του κατά ποσό η υποχρέωση υποβολής των Αιτητών σε εργαστηριακή εξέταση ή εξέταση ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου συνιστά θεμιτό ή όχι περιορισμό των δικαιωμάτων των Αιτητών.

Επομένως, κρίνω ότι, για τους περιορισμένους σκοπούς της παρούσας, αναδύονται ενδείξεις περί της ορατής πιθανότητας επιτυχίας αναφορικά με τα δικαιώματα των Αιτητών που κατοχυρώνονται στα άρθρα 13, 15, 21 και 25 του Συντάγματος και ως εκ τούτου πληρούται και η δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32.

Η 3^η προϋπόθεση

Η τρίτη προϋπόθεση του άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου συνδέεται με την επάρκεια των αποζημιώσεων, χωρίς όμως οι αποζημιώσεις να αποτελούν τη μοναδική παράμετρο κρίσης του Δικαστηρίου. Σχετική είναι η απόφαση Όξυνου Iωάννης Kυριάκου και Άλλη ν. Mαρίας Pόλη Λου, (2011) 1 Α.Α.Δ. 1066. Σύμφωνα με την πιο πάνω απόφαση η έννοια της ζημίας δεν συναρτάται με την υλική ζημία αλλά με την ευρύτερη προστασία των δικαιωμάτων του προσώπου που αιτείται την ενδιάμεση θεραπεία.

Σχετικές, επίσης, είναι οι αποφάσεις Papastratis v. Pierides (1979) 1 C.L.R. 231, M & CH Mitsingas Trading Ltdv. The Timberland Co (1997) 1 A.A.Δ. 1791 και Κώστας Κυρίσαββας κ.ά ν. Χάρη Κύζη (2001) 1Β Α.Α.Δ. 1245.

Στη θεμελιακή απόφαση Εκδόσεις «Αρκτίνος» Λτδ κ.ά. ν. xxx Λοϊζίδου, Π.Ε. 7/2018, ημερομηνίας 21.3.2019, υποδείχθηκε ότι :

«μεταξύ των περιπτώσεων όπου η θεραπεία των αποζημιώσεων δεν μπορεί να κριθεί επαρκής εντάσσεται και η περίπτωση όπου γίνεται επίκληση παραβίασης δικαιωμάτων, ιδίως όπου η επικαλούμενη ζημιά ή βλάβη συνεχίζεται, με απρόβλεπτες προεκτάσεις.»

Στην υπό κρίση υπόθεση, δεδομένου ότι το επικαλούμενο δικαίωμα άπτεται παραβίασης συνταγματικών δικαιωμάτων και υφίσταται κίνδυνος συνέχισης της βλάβης ή ζημίας, κρίνω ότι πληρείται και η τρίτη προϋπόθεση του άρθρου 32 σε σχέση με το σκέλος του αιτητικού που κρίθηκε ότι πληροί και τις άλλες δυο προϋποθέσεις του άρθρου 32.

Τα πιο πάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αν δεν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο.

Επομένως πληρείται και η τρίτη προϋπόθεση του άρθρου 32.

Το ισοζύγιο της δικαιοσύνης

Η κατάληξη στο ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου δεν οδηγεί αυτόματα στην έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων. Το Δικαστήριο έχει καθήκον να σταθμίσει το κατά πόσο η έκδοση του διατάγματος είναι δίκαιη και πρόσφορη. Στην υπόθεση Metaquotes Software Ltd κ.ά. ν.  Dababou,Πολιτική Έφεση Ε324/2016, ημερομηνίας 14.11.2018, υποδείχθηκε ότι πιο δόκιμος όρος για τον ισοζυγισμό των επιπτώσεων από την έκδοση ή μη ενδιάμεσου διατάγματος είναι ο όρος ισοζύγιο της δικαιοσύνης.

Η μεθοδολογία για τον ισοζυγισμό των επιπτώσεων από την έκδοση ή μη του εκάστοτε διατάγματος εξετάστηκε σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στην σχετικά πρόσφατη απόφαση Κοινοτικό Συμβούλιο ν. Σουλή, Πολ. ΄Έφεση Ε75/2015, ημερομηνίας 7.12.2018, όπου λέχθηκαν τα ακόλουθα σχετικά:

«Κατά την άσκηση που το δικαστήριο διενεργεί, στο πλαίσιο εφαρμογής της αρχής του ισοζυγίου της ευχέρειας, η προσοχή του εστιάζεται, όλως ιδιαιτέρως, στο «να ισοζυγίσει τον κίνδυνο αδικίας η οποία θα προκύψει αν φανεί ότι η απόφασή του που δόθηκε στο ενδιάμεσο στάδιο ήταν εσφαλμένη». 

Σχετική, επίσης, είναι η απόφαση Ευστρατίου ν. Ouzounian and Company Ltd, Εμπορευόμενη με την επωνυμία Lexus Cyprus, Πολιτική Έφεση Αρ. 292/2010, 20.1.2014, όπου υποδείχθηκαν τα ακόλουθα:

«Ο κίνδυνος αυτός εναποθέτει στο Δικαστήριο το καθήκον όπως, κατά την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας, ισοζυγίζει τα ενώπιον του στοιχεία και υιοθετεί εκείνη την πορεία η οποία φαίνεται να ενέχει τους λιγότερους κίνδυνους αδικίας (βλ. Bacardi & Co. Ltd v. Vinco Ltd(1996) 1(B) A.A.Δ. 788, η οποία υιοθέτησε τα λεχθέντα από το Δικαστή Hoffman στην Films RoverInternational Ltd v. Cannon Film Sales Ltd [1987] 1 W.L.R. 670).»

Περαιτέρω, όπως υποδείχθηκε στη θεμελιακή απόφαση Bacardi & co v. Vinco Ltd 1996 1 ΑΑΔ 788, ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν το ζήτημα του ισοζυγίου της ευχέρειας είναι η διατήρηση του status quo.

Όπως επισημάνθηκε στην απόφαση Εκδόσεις «Αρκτίνος» Λτδ κ.ά. ν. xxx Λοϊζίδου (ανωτέρω), στη στάθμιση των πιο πάνω κρίσιμοι παράγοντες είναι, μεταξύ άλλων, οι διαβλεπόμενες επιπτώσεις από την έκδοση ή μη του παρεμπίπτοντος διατάγματος στο πρόσωπο των διαδίκων ή ακόμη και σε τρίτα πρόσωπα, η ίδια η συμπεριφορά των διαδίκων, η καθυστέρηση προσφυγής προς αναζήτηση θεραπείας προσωρινού διατάγματος, αλλά και τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης, δεδομένου ότι η άσκηση της υπό αναφορά διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου εδράζεται στις αρχές του δικαίου της επιείκειας.

Στην υπό κρίση υπόθεση ζητείται η εξαίρεση των αιτητών από το πεδίο εφαρμογής του διατάγματος, ημερομηνίας 28.5.2021. Όπως έγινε δεκτό από τον ευπαίδευτο συνήγορο των Αιτητών, το επίδικο διάταγμα λήφθηκε προς αναχαίτιση της πανδημίας της νόσου COVID 19. Περαιτέρω, δεν αμφισβητήθηκε ότι το κράτος είχε υποχρέωση να μεριμνά για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Αναδύεται, λοιπόν, ως κοινός τόπος μεταξύ των διαδίκων, ότι το επίδικο διάταγμα εκδόθηκε από τον Υπουργό Υγείας με σκοπό συμμόρφωσης προς την υποχρέωση της Δημοκρατίας να λαμβάνει μέτρα για τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας.

Ταυτόχρονα, η υπό συζήτηση υπόθεση αγγίζει το ζήτημα του κατά πόσο η υποχρέωση διενέργειας διαγνωστικών εξετάσεων συνιστά επέμβαση ή και απολήγει σε παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων των Αιτητών, όπως το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή ή στην ελεύθερη διακίνηση ή την άσκηση επαγγέλματος. Ασφαλώς, όμως, τα δικαιώματα για τα οποία έχει κριθεί υφίσταται ορατή πιθανότητα επιτυχίας δεν είναι απόλυτα, αλλά μπορούν περιοριστούν.

Στην υπό κρίση υπόθεση, το Δικαστήριο καλείται να σταθμίσει μεταξύ της υποχρέωσης του κράτους να λαμβάνει μετρά προς προστασία της δημόσιας υγείας, ως στοιχείου που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και του ενδεχόμενου παραβίασης των συγκεκριμένων δικαιωμάτων των Αιτητών, από τη θέσπιση της υποχρέωσης να υποβάλλονται σε εξετάσεις ανίχνευσης της νόσου COVID 19, ως προϋπόθεση για να ασκούν συγκεκριμένες δραστηριότητες. Ταυτόχρονα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι τυχόν εξαίρεση των Αιτητών από τις υποχρεώσεις που επιβάλλει το επίδικο διάταγμα δυνατόν να επιφέρει ρήγμα στην καθολικότητα των εφαρμοζόμενων μέτρων.

Στο σύγγραμμα Injunctions, των David Bean, Isabel Parry, Andrew Burns 12^η έκδοση παράγραφος 3-27,καταγράφεται η ακόλουθη αρχή που ξεπροβάλλει μέσα από την Αγγλική νομολογία:

«The public interest is a legitimate factor to be considered in assessing where the balance of convenience lies»

Περαιτέρω στην υπόθεση Smith and others v. Inner London Education Authority [1978] 1 All ER 411, o LordDenning υπέδειξε τα ακόλουθα ως προς τα κριτήρια του ισοζυγισμού των επιπτώσεων, όταν ο Εναγόμενος είναι δημόσια αρχή που ασκεί τις εξουσίες της προς όφελος του κοινού :

«I am of opinion that a local authority should not be restrained, even by an interlocutory injunction, from exercising its statutory powers or doing its duty towards the public at large, unless the plaintiff shows that he has a ‘real prospect of succeeding in his claim for a permanent injunction at the trial. »

Επίσης, σχετική είναι η Αγγλική απόφαση R. v. Secretary of State for Transport Ex p. Factortame Ltd (No.2) [1991] 1 A.C. 603. Στην εν λόγω υπόθεση ο Αιτητής επιδίωξε την έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος με το οποίο ζητούσε να κηρυχθεί συγκεκριμένη νομοθεσία ως αντίθετη με τη σύμβαση της Ρώμης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι τέτοιο ενδιάμεσο διάταγμα θα μπορούσε να εκδοθεί μόνο εάν ο αιτητής επεδείκνυε ισχυρή υπόθεση.

Προκύπτει, συνεπώς, πως όταν ο ενάγοντας καλεί το Δικαστήριο να εμποδίσει κάποια δημόσια αρχή από το να λαμβάνει μέτρα προς συμμόρφωση με το καθήκον που οφείλει προς το κοινό, θα πρέπει να καταδεικνύει ισχυρή πιθανότητα να δικαιούται στην έκδοση τελικού διατάγματος στην αγωγή.

Στην υπό κρίση υπόθεση, ως έχει σημειωθεί ανωτέρω, όλα τα δικαιώματα για τα οποία έχει καταδειχθεί ορατή πιθανότητα επιτυχίας δύνανται εκ του συντάγματος να περιοριστούν προς όφελος της δημόσιας υγείας.

Περαιτέρω, έχω υπόψη μου την απόφαση του τμήματος μείζονος συνθέσεως του ΕΔΑΔ ( Grand Chamber), στην απόφαση Vavricka and others v. The Chech Republic applications N. 47621/13 and others, ημερομηνίας 8.4.2021. Η πιο πάνω υπόθεση αφορούσε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό ανηλίκων και την συνακόλουθη μη αποδοχή ανεμβολίαστων παιδιών σε νηπιαγωγείο. Το ΕΔΑΔ έκρινε ότι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, ως ιατρική πράξη που γίνεται άνευ συγκαταθέσεως, συνιστά επέμβαση στο δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής. Όμως προχώρησε κρίνοντας ότι μια τέτοια υποχρέωση, υπό τα ενώπιόν του δεδομένα, εξυπηρετούσε νόμιμο σκοπό, ήτοι τον σκοπό της προστασίας της δημοσίας υγείας, και ως εκ τούτου συνιστούσε αναγκαίο περιορισμό σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Η πιο πάνω υπόθεση αποκτά σημασία στον ισοζυγισμό των επιπτώσεων, αφού καταδεικνύει ότι ο σκοπός της προστασίας της δημόσιας υγείας δυνατόν να δικαιολογεί την υποβολή των Αιτητών σε υποχρεωτική εργαστηριακή εξέταση ή εξέταση ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου. Υπό το φως των πιο πάνω, το Δικαστήριο δεν μπορεί να καταλήξει ότι οι Αιτητές έχουν καταδείξει τέτοια ισχυρή υπόθεση ή ισχυρή πιθανότητα να επιτύχουν στην έκδοση τελικού διατάγματος στην αγωγή.

Αντίθετα τυχόν εξαίρεση των Αιτητών από την εφαρμογή των μέτρων θα επέφερε ρήγμα στην καθολικότητα των εφαρμοζόμενων μέτρων προς αναχαίτηση της πανδημίας, γεγονός αντίθετο με το δημόσιο συμφέρον και το καθήκον της Δημοκρατίας να λαμβάνει μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας σε σχέση με το σύνολο των πολιτών.

Επομένως, ο ισοζυγισμός των επιπτώσεων κλίνει υπέρ της απόρριψης της αίτησης.

Περαιτέρω, τυχόν έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων θα ανέτρεπε την υφιστάμενη κατάσταση, από το ενδιάμεσο στάδιο, χωρίς να κριθεί επί της ουσίας το κατά πόσο η εφαρμογή του επίδικου διατάγματος απολήγει σε παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των Αιτητών. Δηλαδή θα είχε ως συνέπεια να κριθεί η αντισυνταγματικότητα των επίδικων μέτρων, από το ενδιάμεσο στάδιο, κατά παράβαση του Τεκμήριου συνταγματικότητας των νόμων. Μια τέτοια προσέγγιση ως υποδείχθηκε από τον έντιμο Δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου Τ.Θ. Οικονόμου (Π.Ε.Δ ως ήταν τότε) στην αγωγή 3113/13, του E/Δ Λευκωσίας Nordelia Holdings κ.α v. Cyprus Popular Bank Public Ltd, ημερομηνίας, 20.3.2014, δεν είναι επιτρεπτή καθότι θα ισοδυναμούσε με παραβίαση του Τεκμηρίου της συνταγματικότητας.

Επομένως τυχόν έκδοση του αιτούμενου διατάγματος θα ανέτρεπε το status quo ante και ως εκ τούτου το ισοζύγιο της δικαιοσύνης γέρνει, ένεκα και αυτού του λόγου, υπέρ της απόρριψης της αίτησης.

Η αοριστία του Διατάγματος που επιζητείται με το αιτητικό 4

Αποτέλεσε εισήγηση των συνηγόρων των Καθ’ ων η αίτηση ότι το διάταγμα που επιζητείται με το αιτητικό 4 είναι αόριστο.

Όντως, αποτελεί θεμελιακή αρχή, ότι τα δικαστικά διατάγματα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν ευκρινώς διατυπωμένα για να παρέχονται σαφώς τα πλαίσια λειτουργίας τους. Σχετική είναι η απόφαση Syn-Hi-Tek Electronics Ltd (αρ.2) (1997) 1(Α) Α.Α.Δ 263.

Περαιτέρω, στην Αγγλική Απόφαση Attorney General v. Punch Ltd [2003] 1 A.C. 1046, έχουν λεχθεί τα ακόλουθα σχετικά:

«if an injunction is to be granted at all, it must be in terms so plain that he who runs may read».

Στην υπό κρίση υπόθεση με το αιτητικό 4 επιδιώκεται η έκδοση διατάγματος που να απαγορεύει στους Εναγόμενους να εκδώσουν στο μέλλον διατάγματα με παραπλήσιο περιεχόμενο με το επίδικο. Ο όρος παραπλήσιο περιεχόμενο συνιστά αόριστη αξιολογική έννοια. Επομένως, η έκδοση διατάγματος που η εφαρμογή του εξαρτάται από την ερμηνεία αόριστης αξιολογικής έννοιας δεν είναι επιτρεπτή, αφού δεν ικανοποιεί την προϋπόθεση της σαφήνειας.

Κατάληξη

Συνεπακόλουθα της πιο πάνω κατάληξης μου, η Αίτηση απορρίπτεται στο σύνολό της, με έξοδα υπέρ των Καθ’ ων η αίτηση και εναντίον των αρχικών Εναγόντων, ως αυτά υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο, πληρωτέα στο τέλος της αγωγής.

(Υπ.) …………………………….

Μ. Χριστοδούλου, Ε.Δ.

ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ

/MX